Sinds de tragische dood van George Floyd staat de discussie over racisme weer op scherp. De afgelopen dagen vroeg ik mij af op welke manier ik dit ontzettend belangrijke onderwerp bij jullie onder de aandacht zou kunnen brengen op zo’n manier dat je er als ouder ook iets mee kunt.
Afgelopen week zat ik met de kinderen in de auto en luisterden we naar het nieuws. Daarin ging het over de demonstraties in verschillende Amerikaanse steden en in Nederland. Mijn oudste dochter (6 jaar) luisterde ook mee en vroeg mij het nieuws uit te leggen want ze snapte het niet helemaal. Ik legde haar uit wat een demonstratie is en waarom die mensen nu zo massaal demonstreren. Ze vond het maar lastig te geloven dat er zoveel mensen een probleem zouden hebben met de kleur van iemand anders. Vragen als ‘maar waarom ging die meneer dan dood’; ‘wat is dan hun probleem’; ‘waarom vinden ze die kleur dan niet mooi’ en ‘waarom is iemand niet aardig als hij bruin is, Jazz is toch ook aardig en Jenny ook’ werden op mij afgevuurd.
Ik bedacht me na dit gesprek dat er waarschijnlijk veel blanke ouders zijn die er nooit bij stilstaan hoe het is als je niet blank bent. Ook ik stond er eerst niet bij stil hoe anders sommige dingen zouden zijn geweest als ik niet blank was geweest. Ik ben nog nooit nageroepen of uitgescholden op straat omwille van mijn huidskleur, haarkleur of het bedekken van mijn haar om maar even drie dingen te noemen. Ik heb nooit gehoord dat mensen niet door mij geholpen willen worden omdat ik blank ben, ik ben nog nooit uitgescholden toen ik hand in hand liep met mijn lief en niemand riep ooit dat mijn blanke kind smerig is. Het maakt mij verdrietig dat vriendinnen van mij en klasgenoten van mijn dochters dit niet kunnen zeggen. Daarom is het zo ongelooflijk belangrijk dat, ook al hebben we dit zelf nooit meegemaakt (of juist omdat we het zelf nooit hebben meegemaakt), wij praten met onze kinderen. Naar mijn mening is het onze plicht om ze verhalen aan te reiken en kennis te laten maken met andere culturen en gewoonten. Zodat ze leren over hoeveel verschillende mensen er zijn en dat anders niet slecht is.
Uit onderzoek blijkt dat baby’s al heel jong verschillende huidskleuren herkennen. Vanaf de leeftijd van 9 maanden herkennen ze de uiterlijke kenmerken van aparte individuen, die niet tot hun eigen etniciteit behoren, minder goed. Vanaf dat moment plaatsen ze alle gezichten met gelijke etnische kenmerken in groepen. Dit noemt men het ‘other-race-effect’. Echter, ze hangen nog geen waardeoordeel aan deze verschillen. Ze constateren het alleen. Een oordeel komt er pas op basis van wat ze er in hun omgeving over horen. En dat is waar de opvoeding begint!!!
Praat met je kind over culturele en etnische verschillen. Waar je het over kunt hebben is hoe zou jij het vinden als iemand jou naroept dat je smerig bent terwijl je op straat loopt in je nieuwe jurkje of wat zou jij doen als kinderen niet met je willen spelen want ze vinden je huidskleur niet mooi. Vraag hoe ze zich zouden voelen, wat ze zouden doen en wat ze zouden doen als ze het bij iemand anders zien. Oudere kinderen kun je vragen wat zij denken dat nog meer racisme is en of ze het zelf wel eens meemaken. Je kunt ze vragen hoe ze erop reageren. Deze gesprekken dragen bij de bewustwording dat iedereen anders is en dat iedereen er mag zijn.
Lees boeken met ze over culturele diversiteit, check deze lijst voor leestips voor alle leeftijden: https://tinyurl.com/yaogcc7f . Na het lezen kun je met je kind in gesprek gaan over het verhaal. Dit opent ook weer nieuwe deuren om bewustwording te creëren.
Terug naar het gesprek wat ik had met mijn dochter. Ze begreep niet waarom anderen bruin geen mooi kleur vinden voor je huid, zij wil juist zo graag zó bruin als Jazz (haar beste vriendinnetje) worden. Ze wilde weten wat er nu gaat veranderen. Ik kon haar helaas geen antwoord geven op deze vraag. Maar, wij de ouders van nu voeden de toekomstige generatie op. Dus laten we er met elkaar voor zorgen dat racisme nu dan eindelijk een halt toegeroepen wordt. Zodat wanneer onze kinderen groot zijn zij elkaar zullen accepteren en zien zoals ze zijn.
Mocht je het lastig vinden om hierover te praten met je kind, neem dan gerust contact met mij op zodat we samen kunnen bespreken op welke manier je dit gesprek met je kind kunt aangaan.
